Płomień wiedzy

Rozdwojenie

To tylko samotność.

Tobie nie wyśninej

Światłość

Jeśli światłość jest Bogiem,

to Bóg jest światłością

a jeżeli światłość jest życiem,

to życiem człowieka jest Bóg.

Jeśli przejawem miłości jest miłosierdzie,

to miłosierdzie jest miłością

w ciemności zapalono światełko

taką małą nadzieję na wieczność...

Rozterka

Pocałunek

Małgorzata Bobak

Ach życie!

      



                                                                Wspaniale jest kochać

                                                                    dla kogoś żyć, 

                                                               Miłość czerpać i dawać 

                                                                      Warto być... 

                                                          ... Czasami warto zatęsknić, 

                                                              by miłość w nas, 

                                                          nie zwiędła niczym jesienny kwiat

Tęsknota otwiera oczy, 

Serce chce mocniej bić,  

W głowie kłębią się myśli, 

Sięgamy do starych dat 

Z żalem mówimy sobie 

Ileż przybyło nam lat... 

Ach życie!

Przestań mnie gubić po drodze

Czy ustać w miejscu

choć raz nie możesz?

Ciągle tak biegniesz ,

i biegniesz.

Zwolnij choć trochę,

bo z przemęczenia zatracisz się

w niepamięć

Ach życie!

Czy choć raz mnie

po prostu wysłuchasz?

na rozstajach tysięcy dróg

Czemu tak pędzisz

Ja nie chcę za szybko biegnąć.

Zwolnij!

złe chwile powoli

chcę w dobre poprzemieniać.

niczym gorącą krew w weselne wino....

Złudzenie

Na wieczornym niebie
świeci najjaśniejsza gwiazda
ta co żeglarzy wiedzie po wzburzonym morzu
do bezpiecznego portu.
Zachwyca swym blaskiem wspaniałym
jeno nikt nie wie
czy w mrokach wszechświata
jeszcze istnieje
czy już dawno na wieki zgasła
a jej blask złudzenie ostatniego tchnienia.

Z miłości blaskiem tak samo
nie wiemy
czy to płomień z serca
czy też tego płomienia ostanie promienie.

To tylko Ubu moja ojczyzna

Twoje łzy

To tylko chwile

Pochylam się w zadumie nad swym losem
i oszukuję siebie życzeniami
jakiejś pożółkłej rocznicy
zdrowia
szczęścia
i spełnienia marzeń
choć przecież już nie raz
pomyliłem drogi
zawierzyłem złudzeniom
w pustym pokoju szukałem nadziei
jeszcze raz

Z serca
umysłu i duszy
innym rozdawałem dobre słowo
i kawałek siebie na drogę
w zamian słysząc tylko ciszę
albo płacz jesiennego wiatru
każdego wiosennego wieczoru

Pochylam się nad umierającymi chwilami
one były mi nadzieją
wiarą i miłością
gdy mi pod górę było
opadałem z sił
teraz niech odpoczywają w spokoju
wiecznego niebytu
zapomnienia
i niech już nie bolą

Wyznanie miłości

Miłuję bliźniego swego
który nie wchodzi mi w drogę
chyba że
wyciągnie rękę
z trzosem srebrników

Judasz czy żebrak
to tak niewiele
aby wielkim być

miłuję z całego serca swego
dziewczynę z ulicy
która przed własnym cieniem
improwizuje najlepiej

miłuję cztery ściany
czterech pór roku
które zasłaniają moje złudzenia

mała scenka dla kukiełki
jednego aktora
już odsłonięta

W noc świętojańską

Przyszedłem o świcie

Bezszelestnie

Z bezbarwnej i przezroczystej nieokreśloności

Stałem się formą

Kruchym garnkiem na drobne chwile

Z pół wody i pół krwi

I nic więcej

Oprócz pragnienia bycia

Jak nietoperz zatańczę z ciszą umajonego wieczoru

Jak słowik zaśpiewam w ciemną czeluść echa lasu

Ironicznie natrętnych wspomnień

Utraconego raju chwil szczęśliwszych

Gdzieś na rozdrożu

Kilku pożegnań i powrotów

Ona była kusząco piękna

Jasnowłosa syrena na targu próżności

Zabrakło mi jednego obola

Bez trwogi o przyszłość

Pod ścianą płaczu wciąż kwitną te same czerwone róże

I tańczą wciąż te same widma nimf chwil zatracenia

W nieustającym szale namiętności gdzieś między

Ciszą umajonego wieczoru a czeluścią ciemności strachu

W okolicach samotności

Kiedyś wesolutki anioł swymi skrzydłami  przesłoni

Rozkojarzone oczy abym zasnął

Stając się świetlistym obłokiem poznania

Tego co nieodgadniętym było

Tego co niedopowiedzianym było

Tego co niedokończone będzie

Prawdy minione, teraźniejsze i te zostawione na potem

Odnalazłem cię

Odnalazłem ciebie choć sam nie wiem kiedy

przyszłaś do mojego serca i już zostałaś

spojżałem w twoje oczy pełne oczekiwania

wiedziałem,że będzie ci dobrze w moim kątku

gdzie promienie złociste duszy 

grają jedyną melodię miłości

Odnalazłaś siebie w płomieniach

które gasisz  przed snem każdej nocy

i zapalasz każdego poranka na dzień dobry

Z mgieł

Z mgieł powstałaś

moich sennych marzeń

gdzieś nad ranem

w moim malutkim kątku

osamotnienia

białe jak mgła twoje ciało

muskał westchnień moich

czar

słyszałem 

jak szeptałaś

to nie możliwe

i znikałaś zamieniając się

w jeszcze jedną kroplę  rosy

łzy.

A pani nie rozumna

Zaciekawiona dziennikaraka

wciąż mnie pytała

ale przecież dlaczego?

a ja przecież każdego dnia

wychodzę

i wchodzę w ponury korytarz

jakby płomieniami piekieł

okopcony czyściec wykluczonych

wychodzę bo przecież

dano mi wolność

wychodzenia

bym mógł zaczerpnąć świerzego 

małomiasteczkowego powietrza 

aż do bezdechu

i wolno mi wracać

tym samym korytarzem

i tymi samymi schodami

na górę do małej klatki

wyczekiwania

na przemienienie

wody w wino

choć przecież to tylko stypa

wykluczonego

zaciekawiona dziennikarka

nie wiedziała dlaczego

dano mi wolność

wychodzenia i wchodzenia

z domu zwanego samotność

Klepsydra

Czas przemija 

i kropla po kropli wysysa 

dawne tęsknoty i pragnienia

Obumieramy bez czucia

chwil co ku ziem

nas naginają jak drzewa

na wietrze

a my głową w chmurach

jakiś mniej lub bardziej drobnych 

marzeniach

Szukamy we wspomnieniach 

świeżości

które pokrywa kurz

tylko nocą 

wciąż się modlimy

o miłość co nie przeminie

nad ranem

Okolice wspomnień

Starzy ludzie mówią mi

Tam dom twój gdzie serce twoje

a serce moje wciąż daleko

wędruje uliczkami małego miasteczka

do miejsc o które zahaczała moja młodość

w których tęsknie wzdychałem

pierwszą miłością przepojony

gdzie moje marzenia

rozkwitały każdej wiosny

jak kwiaty

by jesienią zwiędnąć 

jakby nieuchronnie w smutku

zadumie nad nieuniknionym

Pamiętam ludzi we wspomnieniach jak cienie

Krzysiu co miał wielkie serce

zawsze pożyczał nam piłkę

choć za nią biegać nie mógł

Rysiek co wyglądał jak pluszowy miś

uczył mnie gwizdać jak gołębiarz

i bronił mnie przed diabelskimi bliźniakami

Ze Zbyszkiem na strychu

bawiliśmy się w kulturystykę

aby przed innymi móc prężyć mięśni niewiele

Bladowłosej Grażynie oddałem serce i duszę

i jak rycerz w ogień skoczyłem

a potem zapomniałem dlaczego

zbłądziłem

Ulicami mojego miasteczka

snują się cienie ludzi

ze starej szkoły

z małego kościółka

z ostatniego odpustu Stanisława kostki

z cmentarza w noc zadusznych

do którego już nie powrócę

Zamyślenie

Joanno od aniołów
twoje oczy są takie smutne

gdy przez okno spoglądasz

na słońce w czerwieni konające

przed tobą droga

popatrz tuż za horyzontem

zaczarowany ogród

radości i smutku

radości każdych zórz poranka

i smutku melancholii otulonej księżycowym blaskiem

Joanno tysiąca i jednej nocy

dlaczego gdy patrzysz

w dal 

twoje oczy takie smutne są

przecież za horyzontem

słońce wstaje w ogrodzie woskowych lalek

i rycerzy z lodu którym dano słowa 

pełne chłodu

nim tam dotrzesz

droga daleka

poznasz wszystkie zakamarki szarości

i kolory wzruszeń jak krople maleńkich

Joanno 

masz piękne usta 

które są dla mnie 

odległym horyzontem

do którego nie dotrę 

nie wzlecę

zapomnieniem

świętokradcy 

Łzy

Niech spłyną na ten świat łzy

wszystkich aniołów dusz naszych stróżów

i niechaj te łzy skruszą

każde serce z kamienia

rzucane w tych wszystkich

co w obłokach szukają szczęścia

Otworzyłem szkatułę

w której ukryłem 

te wszystkie łzy anielskie

które stały się perłami 

rzuconymi między wieprze

Hymn o miłości

Romantycznie

Romantycznie jest gdy
jesteś tuż obok
mych myśli
na wyciągnięcie ręki
mojego pragnienia

słowa,słowa,słowa
wiatrem malowane mgielne obrazy

a potem trzask
chichotu losu
uderzenie w twarz
i nie ma już nic
nadziei
wiary
i miłości
tylko marzenie
dawkuję w krew
dwa razy dziennie
na ból samotności

Jestem tobie

Jestem twoim

najcieplejszym wspomnieniem tamtej
wiosny
Domem pachnącym
wigilijnym drzewem pośrodku pokoju
Kołysanką rozgwieżdżonego nieba
Nadzieją wśród morza cierpień
Pierwszym wzruszeniem serca
choćby słowami przebaczenia
gdy sił braknie uniesień
Jestem echem dzwonu dżwięku
Jestem twoim

z jasności posłanym aniołem

któremu połamano skrzydła

gdy upadł w słonecznym brzasku

Gdzie szeroko otwarte drzwi

Gdzieś pod lasem
dom z piernika stał
szeroko otwarte drzwi miał
przez które każdego wieczoru
wchodzili złodzieje mych marzeń

z czasem
zapomniałem
jak smakowały tamte
pierwsze usta

Jedną drogą.

Idziemy jedną drogą

Szeroką przestrzenią róż

Między gwiazdami tysiące twarzy

Chwil znanych i nieznanych

W pajęczynie zmienności losu kolei

Fortun bogiń roztańczonych przeznaczeń

Idziemy w siebie wtuleni kolorami

Pomiędzy niebem a ziemią

Złotem lata a srebrem jesieni

Nad nami gołębie wiją gniazdo

Z nutek ciszy kropel rosy

Nasze dzieci gałązek laurowych

Bawiły się naszymi włosami marzeń

W zwężonej przestrzeni Genesis żył

Gęsty płyn palących się świec

A kiedy ostatnią zgasimy

Wejdziemy w siebie beztrosko

Niczym woda ze źródła

Popłyniemy inną drogą zapachem

Róż bez wyrazu cierni.

Na koniec XX wieku

Wieku nasz

                    wieku zapomnienia

                    tego co było miłością

                    wiarą i nadzieją

Przemijasz

                    we wrzasku trąb jerychońskich

                    z jękiem konania głodnego starca

                    o gołębim sercu z kamienia

Widziałem

                    wzburzony ludzki tłum

                    na czele szedł judasz z czerwonym sztandarem

                    a przeciw nim szereg za szeregiem srebrzystą masę

                    kalekich ołowianych żołnierzyków

                    a pomiędzy dwoma tłumami widziałem

                    leżącą szarą rozczochraną lalkę

                    której oprawca wydłubał oczy

W noc wigilijną

                     trzej królowie z darami

                     pomylili drogę idąc na skróty

                     na samo dno zwątpienia

                     gdy gwiazda zgasła nad rynsztokiem

NON FUTURE

                      koło losu zatoczyło swój bieg

                      pełny krąg zdarzeń tego co było

                      i się nie spełniło jak życzenie

                      nie powróci rozgrzeszeniem

                      nie przeminie

                      zwątpienie w złoty róg

                      nadzieja w szczęście zmartwychwstania

                      jak cień pośród nocy

                      to nie ważne

                      że dobry bóg skonał na zawał

                      oglądając tragifarsę

                      kilku aktorów

                      z płaczącym diabłem

                      i niemiłosiernym aniołem apokalipsy

Cztery pory zmroku

Zima
śnieżna,mroźna
deszczowa i plucha
w noc wigilijną
pierwsza gwiazda betlejemska
otumaniona zapachem świerku
i pomarańczy
odświętnych życzeń
uśpiona kolędami
...pokój ludziom dobrej woli
a potem


Wiosna
radosna,śniegi w polu giną
odczarowane utopioną Marzanną
słonce cieplesze w sercu
kolory w zieleni skąpane
pierwsze kwiaty we włosach
roztańczonych dziewcząt
rozkoszne nad ranem 
a zaraz potem


Lato
ciepło swe rozlało
jagodami w lesie
i grzybów zapachami
z mchu i paproci
rozśpiewaniem
...płonie ognisko w lesie,wiatr smętną piosnkę niesie...
i znów

Jesień
pachnie ogniskami palonych liści
i pieczonych ziemniaków
aż do czerni
w migielnej poświacie łąki
marzenia zasypiają
z wolna do wieczora
gdzieś w kącie izby świerszcz kona
ze smutku