Złudzenie

Na wieczornym niebie
świeci najjaśniejsza gwiazda
ta co żeglarzy wiedzie po wzburzonym morzu
do bezpiecznego portu.
Zachwyca swym blaskiem wspaniałym
jeno nikt nie wie
czy w mrokach wszechświata
jeszcze istnieje
czy już dawno na wieki zgasła
a jej blask złudzenie ostatniego tchnienia.

Z miłości blaskiem tak samo
nie wiemy
czy to płomień z serca
czy też tego płomienia ostanie promienie.

To tylko Ubu moja ojczyzna

Twoje łzy

To tylko chwile

Pochylam się w zadumie nad swym losem
i oszukuję siebie życzeniami
jakiejś pożółkłej rocznicy
zdrowia
szczęścia
i spełnienia marzeń
choć przecież już nie raz
pomyliłem drogi
zawierzyłem złudzeniom
w pustym pokoju szukałem nadziei
jeszcze raz

Z serca
umysłu i duszy
innym rozdawałem dobre słowo
i kawałek siebie na drogę
w zamian słysząc tylko ciszę
albo płacz jesiennego wiatru
każdego wiosennego wieczoru

Pochylam się nad umierającymi chwilami
one były mi nadzieją
wiarą i miłością
gdy mi pod górę było
opadałem z sił
teraz niech odpoczywają w spokoju
wiecznego niebytu
zapomnienia
i niech już nie bolą

Wyznanie miłości

Miłuję bliźniego swego
który nie wchodzi mi w drogę
chyba że
wyciągnie rękę
z trzosem srebrników

Judasz czy żebrak
to tak niewiele
aby wielkim być

miłuję z całego serca swego
dziewczynę z ulicy
która przed własnym cieniem
improwizuje najlepiej

miłuję cztery ściany
czterech pór roku
które zasłaniają moje złudzenia

mała scenka dla kukiełki
jednego aktora
już odsłonięta

W noc świętojańską

Przyszedłem o świcie

Bezszelestnie

Z bezbarwnej i przezroczystej nieokreśloności

Stałem się formą

Kruchym garnkiem na drobne chwile

Z pół wody i pół krwi

I nic więcej

Oprócz pragnienia bycia

Jak nietoperz zatańczę z ciszą umajonego wieczoru

Jak słowik zaśpiewam w ciemną czeluść echa lasu

Ironicznie natrętnych wspomnień

Utraconego raju chwil szczęśliwszych

Gdzieś na rozdrożu

Kilku pożegnań i powrotów

Ona była kusząco piękna

Jasnowłosa syrena na targu próżności

Zabrakło mi jednego obola

Bez trwogi o przyszłość

Pod ścianą płaczu wciąż kwitną te same czerwone róże

I tańczą wciąż te same widma nimf chwil zatracenia

W nieustającym szale namiętności gdzieś między

Ciszą umajonego wieczoru a czeluścią ciemności strachu

W okolicach samotności

Kiedyś wesolutki anioł swymi skrzydłami  przesłoni

Rozkojarzone oczy abym zasnął

Stając się świetlistym obłokiem poznania

Tego co nieodgadniętym było

Tego co niedopowiedzianym było

Tego co niedokończone będzie

Prawdy minione, teraźniejsze i te zostawione na potem

Odnalazłem cię

Odnalazłem ciebie choć sam nie wiem kiedy

przyszłaś do mojego serca i już zostałaś

spojżałem w twoje oczy pełne oczekiwania

wiedziałem,że będzie ci dobrze w moim kątku

gdzie promienie złociste duszy 

grają jedyną melodię miłości

Odnalazłaś siebie w płomieniach

które gasisz  przed snem każdej nocy

i zapalasz każdego poranka na dzień dobry

Z mgieł

Z mgieł powstałaś

moich sennych marzeń

gdzieś nad ranem

w moim malutkim kątku

osamotnienia

białe jak mgła twoje ciało

muskał westchnień moich

czar

słyszałem 

jak szeptałaś

to nie możliwe

i znikałaś zamieniając się

w jeszcze jedną kroplę  rosy

łzy.

A pani nie rozumna

Zaciekawiona dziennikaraka

wciąż mnie pytała

ale przecież dlaczego?

a ja przecież każdego dnia

wychodzę

i wchodzę w ponury korytarz

jakby płomieniami piekieł

okopcony czyściec wykluczonych

wychodzę bo przecież

dano mi wolność

wychodzenia

bym mógł zaczerpnąć świerzego 

małomiasteczkowego powietrza 

aż do bezdechu

i wolno mi wracać

tym samym korytarzem

i tymi samymi schodami

na górę do małej klatki

wyczekiwania

na przemienienie

wody w wino

choć przecież to tylko stypa

wykluczonego

zaciekawiona dziennikarka

nie wiedziała dlaczego

dano mi wolność

wychodzenia i wchodzenia

z domu zwanego samotność